Kul Sıkışmayınca Hızır Yetişmez

Her yara kendi içinde sızlıyor..

hani.. Konuşmak istersin konuşamazsın... Kaçmak istersin kaçamazsın..
Hatta gözlerindeki yaşlar bitmiştir, ağlayamazsın....
Bazen sokaklara, evlere, dünyaya bile siğamaz iken..

İnsan, küçücük beden kafesine uçsuz bucaksız ruhunu özlemlerini nasıl sığdirabilsin ki?
Düşünmek istersin düşünemezsin, unutmak istersin unutamazsın....
Yokluk icinde varlik.. Varlik icinde yokluğu yasarsin sanki..

ama Hamd olsun.. Hüküm senindir ey yüce Allah'ım.. diyerek Rabbe teslim olanlardanız...
Akmayan gözyaşlarımı "Annem"in Gözlerinden sil baba...! Tüm acılarımı o aldı kıyamadı bana...
Ruhum rahmana gitti.. ama ben halen Annemin yüreğinde kaldım..

deyip hep icindeki cocuk ile yanliz kalan insan...
Ahh ahiretligim seni ne kadar da cook ozledim.. Ne zaman geleceksin Eyy yar??
hani derler ya.. "KUL SIKISMAYINCA!! HIZIR YETİŞMEZ" diye..
Bütün ellerimle Hakk’ın kapısını çaldım. Belâ eliyle çalmadıkça kapı açılmadı...
Bütün dillerle izin istedim, hüzün diliyle istemedikçe izin verilmedi...

Bütün ayaklarla O’na giden yolda yürüdüm. Yokluk ayağıyla yürüyemedikçe RAHMETINE varamadım…
Denildi ki, Nefsinden boş ol. Hiç ol da gel.. Yıllarca gayret ettim. Ve bir gün sükût edince baktım ve gördüm....
ki derdim, bana dermanım imiş…