Sırt roketi (Jet Pack), insan sırtına çanta şeklinde monte edilen küçük bir roketle, havada özgürce seyahat edebilme, olduğu yerden havalanma, ileri-geri, sağa-sola hareket etme özgürlüğü veren hava taşıtıdır.
Sırta roket takarak uçma fikri 1920'li yıllardan bu yana bilim kurgu edebiyatında ve sinemada yer almıştır. Böyle bir aracı hayata geçirme düşüncesinin ise ilk kez II. Dünya Savaşı sırasında Almanya'da ortaya atıldığı söylense de, ilk uygulaması sırt roketlerinin öncüsü kabul edilebilecek yerden dikey yükselmeyi gerçekleştiren kişi Lagâri Hasan Çelebi'dir (17. yüzyıl).
II. Dünya Savaşı sonlarına doğru Alman mühendisler biri kullanıcının göğsünde diğeri sırtında olmak üzere iki küçük pulse jet motoru içeren uçuş makinesi tasarlamışlardır. Düşman karşısında üstünlük sağlamak için tasarlanan makineler tamamlanmadığından seri üretimi yapılamamıştır. Savaş sonunda proje Amerikalıların eline geçmiş ve Bell Aerosystems adlı şirkete teslim edilmiştir. Firma elindeki doküman ve parçalara dayanarak makineyi yapmış ve güvenlik kordonuyla bağladıkları bir cansız mankenle deneme uçuşu yapılmış ve makinenin hiç kullanışlı olmadığı görülmüştür. Bundan sonra şirket bu konudaki çalışmalarını bırakmıştır.
Makinenin yönlendirilmesi için düzeneklerin de geliştirilmesi ile makine kullanışlı bir şekle gelmişti ama yakıtın pahalı oluşu, uçuşun kısalığı (en uzun uçuş 21 saniye sürmekte idi), yanmamak için giyilen özel kıyafetler yüzünden ekonomik değildi.
Sırta roket takarak uçma fikri 1920'li yıllardan bu yana bilim kurgu edebiyatında ve sinemada yer almıştır. Böyle bir aracı hayata geçirme düşüncesinin ise ilk kez II. Dünya Savaşı sırasında Almanya'da ortaya atıldığı söylense de, ilk uygulaması sırt roketlerinin öncüsü kabul edilebilecek yerden dikey yükselmeyi gerçekleştiren kişi Lagâri Hasan Çelebi'dir (17. yüzyıl).II. Dünya Savaşı sonlarına doğru Alman mühendisler biri kullanıcının göğsünde diğeri sırtında olmak üzere iki küçük pulse jet motoru içeren uçuş makinesi tasarlamışlardır. Düşman karşısında üstünlük sağlamak için tasarlanan makineler tamamlanmadığından seri üretimi yapılamamıştır. Savaş sonunda proje Amerikalıların eline geçmiş ve Bell Aerosystems adlı şirkete teslim edilmiştir. Firma elindeki doküman ve parçalara dayanarak makineyi yapmış ve güvenlik kordonuyla bağladıkları bir cansız mankenle deneme uçuşu yapılmış ve makinenin hiç kullanışlı olmadığı görülmüştür. Bundan sonra şirket bu konudaki çalışmalarını bırakmıştır.
Sırt roketi
Bell Havacılık şirketi mühendisi Wendell Moore kişisel çabalarla projeyi bırakmamış ve ABD Savunma Bakanlığından destek alarak yoluna devam etmiştir. O dönemde jet motorları sırtta taşımak için büyük, yapımı zor ve pahalı, aynı zamanda pilot için güvenli olmadığından Moore jet motorunu bırakarak roket motoru kullanmaya başlanmıştır. Yakıt olarak da Hidrojen peroksit (H2O2) kullanmıştır. Geliştirilen sistem ikisi hidrojen peroksit biri de azot olan üç tüpten oluşmaktadır (şekildeki 1 ve 2 nolu tüpler). Sistem çalışırken azot gazı, hidrojen peroksiti gümüş plakaların olduğu, şekildeki 4 numaralı bölmeye itmekte idi. Katalizör olan gümüş ızgaraların arasından geçen hidrojen peroksit ekzotermik tepkime ile oksijen ve suya dönüşerek çok yüksek sıcaklıklar ortaya çıkarmaktadır. Yüksek sıcaklık suyu 750 0C su buharına dönüştürüp hacmen 5000 kat genişletmektedir. Hacmi ani genişleyen su buharı bulunduğu bölmeye sığmayarak sesüstü hızla roketin arkasından püskürerek rokete ters yönde bir itki sağlamaktadır.Makinenin yönlendirilmesi için düzeneklerin de geliştirilmesi ile makine kullanışlı bir şekle gelmişti ama yakıtın pahalı oluşu, uçuşun kısalığı (en uzun uçuş 21 saniye sürmekte idi), yanmamak için giyilen özel kıyafetler yüzünden ekonomik değildi.
